Navolgen en toch jezelf worden?

Een van de dingen die mij kenmerkt als christen is Jezus - wij (christenen) dragen zijn naam, dus het lijkt logisch dat we er tenminste iets van vinden, en iets mee moeten. 

In deze en de komende blogs wil ik mijn gedachten daarover wat delen. misschien is het wat ongeordend, misschien wat overlappend, misschien herkenbaar of vreemd, maar so be it. 

We worden opgeroepen om navolgers van Jezus te zijn. Met een mooi woord - discipelen. Jezus leerde aan twaalf mensen wat dat betekent. Navolgen. Imiteren. Worden zoals iemand. Hij onderwees, liet zien, corrigeerde, onderwees nog meer, nam ze mee in praktijkvoorbeelden, zond ze uit, en tenslotte (na zijn kruisiging en opstanding) stuurde hij ze er op uit: Ga, en maak ook discipelen, leer ze alles wat jullie van mij hebben geleerd.

Nu leef ik hier, vele generaties verwijderd van die Jezus, op zoek naar mijn ik. Wie ben ik, wie wil ik zijn, wat wil ik ook vooral niet zijn, en hoe doe ik dat?
Wezenlijke vragen, waar we allemaal mee te maken hebben. We spiegelen ons aan mensen (zo wil ik wel worden) of zetten ons af tegen ouders (als puber - zo wil ik dat dus juist niet) en we zoeken naar een modus waarin we een beetje acceptabel meekomen in de maatschappij en toch nog een beetje uniek zijn. Lastig genoeg. En dan moet ik (en hopelijk met mij alle andere christenen) mij ook nog spiegelen aan Jezus - wat hij onderwees, wat hij deed, wat hij liet zien. 
óók nog, of juist daarin?

Ik geloof dat we als Jezus mogen worden, maar niet Jezus zelf hoeven worden. Ik mag mij als leerling spiegelen aan Jezus, aan zijn positieve menselijke eigenschappen (oa oordeelvrij, vergevingsgezind, God-aanbiddend, een briljant spreker en leraar) en ook de andere kant (confronterend, soms wat geirriteerd, dwars, heilige huisjes omvertrappend) En dan heb ik het nog niet eens over zijn goddelijke eigenschappen (Verlosser, Bemiddelaar)
Het mag mij helpen te worden wie ik ben. Door Jezus na te volgen en zijn oproep na te leven (Kom tot inkeer en werk aan het koninkrijk van God) ontdek ik dat ik meer ben dan mijn gedachten, meer dan mijn daden en meer dan mijn spreken, namelijk Zijn schepping. Daarbij ben ik niet een weerloos poppetje dat zich van alles laat verbieden of opleggen (oa in de tien geboden of de heilssoldatenbelofte) maar vooral dat ik door Hem gewenst en geliefd ben, en iets mag betekenen in zijn koninkrijk.
En daarover een volgende keer meer!

Voorzichtige titel over onze kerstliedjes..... maar lees zelf maar even, doei!

Het spijt me bij voorbaat als ik te veel of te ver denk…

Ik zit midden in het kerstgebeuren. Toch ben ik aan het denken. Tijdens de feesten, maar ook erna. Waarom vieren we al deze feesten? Ik hoor veel mensen die zeggen dat we het goede nieuws van Jezus geboorte willen delen in deze tijd. Dat is mooi. Echt mooi!

Want het goede nieuws van Kerst is dat Jezus geboren werd om de hele wereld  te verlossen. Om een nieuwe tijd aan te kondigen; de nieuwe wereld. God kwam in Jezus naar ons midden, zingen we. En dat is wonderlijk en lastig tegelijk. Maar dat goede nieuws willen we delen. Want we geloven dat iedereen die boodschap van Jezus kan, mag en moet ervaren in zijn of haar leven.

Maar de vraag is hoe we dat brengen, in deze tijd. Hoe brengen we dat op zich onbegrijpelijke nieuws, naar de mensen die daar nog niets van weten?

Dat doen we door (excuseer) onbegrijpelijke kerstliedjes, die de boel nodeloos zoetsappig maken en fout weergeven.  Ik schreef daar vorig jaar al eens over, maar ik verbaas me steeds meer over de onbegrijpelijke teksten.

Even een gewetensvraag: hoeveel nieuwe mensen bereiken we met deze kerstfeesten? 

Wat is het leeuwedeel van onze bezoekers van de kerstfeesten in Nederland? Hoeveel ouderenkerstfeesten zijn er? En hoeveel jongerenfeesten? Dat zijn vast een stuk minder.

Ergens is het te begrijpen. Er komen vooral oudere mensen af op de kerstfeesten om de bekende liederen te zingen en het bekende verhaal te horen. 

Laat ik duidelijk zijn; dit is niet perse goed of fout, maar iets om over na te denken. Hoe presenteren we ons aan welke doelgroep? Traditionele kerstliedjes zingen is prima. Maar beantwoorden we daarmee aan het doel om aan iedereen het goede nieuws bekend te maken?

Hoe kunnen we nu aan een jongere die niets met geloof heeft uitleggen en laten zien wat het kerstverhaal is als we alleen maar dit soort liederen aan het zingen zijn?

Dus; wie gaat begrijpelijke jongerenkerstliedjes schrijven? Aub zonder zoetsappigheid, kromme en foute zinnen en zonder sneeuw of nieuwjaar.

Laten we een punt achter kerstfeest zetten.

vooraf: Dit zijn zomaar wat persoonlijke gedachten. Dit representeert niet persé de leer van het Leger des Heils of de visie van het korps waar ik aangesteld ben.

Hoera! Het is weer december. Sinterklaas en kerst. Mijn voorstel: Laten we een punt zetten achter kerst. Het is klaar...

Op een of andere manier is december bijzonderder dan de rest van het jaar. Komt het door de gezellige sfeer met lichtjes? Of door de mooie kerstliedjes? Of het lekkere eten dat we ook dit jaar weer in overvloed hebben?

Ik weet het niet. Voor mij is december de maand van vooruitzien.

Soms is het vooruitzien naar de periode van 'rust, reinheid, regelmaat', soms ook uitzien naar de zomerperiode, omdat het soms toch wel donker is. Soms zie ik ook wel uit naar een decembermaand waarin mensen door het Kerstverhaal Jezus persoonlijk gaan leren kennen. Dat zien we alleen niet altijd. 

Maar als kind van God en discipel van Jezus zie ik ook uit naar de Heer. Dit jaar blijven de woorden van Psalm 130:5 in mijn hoofd hangen: 'Ik zie uit naar de Heer. Mijn ziel ziet uit naar Hem, en verlangt naar Zijn Woord.' Ik zie daar naar uit, en ik vind het dan ook een mooie periode om te bezinnen en te bedenken dat God verhaal verder gaat dan 25 december, of het einde van ons leven. Het reikt veel verder in de toekomst dan we ons kunnen bedenken. 

Ik zie uit naar de viering van Jezus' geboorte, maar ik zie ook uit naar zijn terugkomst hier op aarde. De belofte van God die zijn plan aan ons kenbaar maakt. En dat plan houdt niet op met Kerst. Houdt niet op na december.

Het is gek dat we vier weken uitzien naar de geboorte (advent) en dat we in onze Leger des Heils-bundel maar 5 liedjes onder het kopje 'Advent' hebben staan. Vervolgens vieren we twee dagen kerst, en daar zingen we dan 21 liedjes over. En meestal zijn we de kerstdagen zelf bij familie, of liggen we op de bank, omdat we voor de kerst al zoveel gevierd hebben, dat we zelf bijna een kribbe of herder zijn. Blij dat het over is. 

Terwijl we juist de komst van Jezus uitbundig mogen vieren na de periode van verwachten en uitzien. Het is állemaal anders geworden door Jezus geboorte. Het ís allemaal anders, want de Redder, het Licht van de wereld is bij ons gekomen, en biedt ons nieuw leven aan. 

Zullen we dan een punt zetten achter het huidige kerstfeest? Of misschien wel een punt vóór kerst! Laten we er eens anders naar kijken,  en pas met kerst beginnen op 24 december, en vervolgens doorfeesten, tot aan maart ofzo. 
Omdat de hele wereld het mag weten dat Jezus ook voor iedereen geboren is. Omdat we na die periode van uitzien en verwachten ook mogen weten dat God in Jezus mens werd, voor ons. En dat we met Zijn hulp samen mogen bouwen aan die nieuwe wereld die Jezus ons verkondigt. 
Die boodschap mag blijven klinken en gevierd worden!

 

Blijven dromen!

Deze week was ik op een 'Droomexpeditie', een avond waarin dromen over kerk en samenleving centraal stond. Een avond waarin je vrij mocht dromen over de relevantie van jou kerk, en hoe die kerk de samenleving kan dienen. 

In mijn gedachten ging ik terug naar vorig jaar, toen ik op EYE (Europees jongerencongres was) 
Feel it-speak it-do it, kwam in mijn gedachten. Naar aanleiding van het verhaal van Nehemia (zie ook deze blog.) 

Ik ben blijven dromen, dromen over een relevant en kwalitatief gezond Leger, een bruisend korps. 
De afgelopen weken sprak ik met mensen over deze dromen, en ze leken enthousiast. En dus ook op deze droomexpeditie. 
Is nu dan de tijd gekomen om langzaam te doen? 

Waar droom ik dan van?

Ik droom nog steeds van een plek waar mensen elkaar en God kunnen ontmoeten. Een plek waar ruimte is voor mensen, en waar ook ruimte is voor God, om God te leren kennen door Jezus, en natuurlijk ruimte voor de Geest om te waaien. Soms een fijn briesje, soms een flinke rukwind die dingen omver gooit!

Ik droom van een Leger waar mensen niet naar het Leger gaan, maar een Leger zíjn. We gaan niet naar de kerk/het Leger, we zijn een kerk, een Leger. Op de plek waar we zijn!
Hoe spannend zou het zijn als we ons mooie korpsgebouw (waar we soms een half uur voor moeten rijden om er te komen) zouden verkopen, en korps zijn op de plek waar we wonen? Allemaal buitenposten, allemaal plekken waar we 'schijnen' en zout zijn. Mensen in Christus naam uitnodigen om te delen, deelgenoot te zijn in ons leven met Christus.

Ik droom van een korps, van een Leger waar geloofsverdieping een belangrijke plek inneemt. Niet op een manier van 'wij weten hoe het zit, en we zullen jullie ongelovigen/heidenen/verslaafden/slechteriken eens vertellen hoe het moet. Maar samen ontdekkend, door het leven, hoofd (het verstand), het hart en de handen (actie) te delen. 

Ik droom van een Leger waarin gebed even vanzelfsprekend is als ademen. Of brass voor sommige mensen:D Een Leger dat zich niet schaamt om samen te bidden, om bij elkaar te komen voor gebed en aanbidding, en dat het gebed ziet als een krachtig instrument voor onze missie!

Ik droom van een Leger waarin we niet mensen naar ons korps willen lokken, maar waarin we er op uit gaan om mensen te leren kennen. Om te ontdekken hoe de ander leeft. Noem het een slum-brigade, noem het outreaching, maar leer ook van de ander (zie hierboven)

Ik droom van een Leger met brigades, die samenkomen en samen delen, met soldaten die strijden voor het Koninkrijk, strijden voor gerechtigheid. Een Leger dat bruist, dat mensen waardeert. Kortom; een Leger dat Christus laat zien. 

The world for God?

Die droom krijgt steeds meer vorm in plannen. Nu nog doen. Doe je mee?

Kerst is niet gezellig!

Nog een ruime week, dan is het kerst. 

We proberen het zo goed en kwaad als het gaat gezellig te maken, met warmte, licht, kaarsjes, kerstbomen en veeeel eten. 

En oja, we denken ook aan de arme mensen. Veel korpsen van het Leger des Heils (en andere organisaties) delen voedselpakketten uit, organiseren maaltijden, vieringen. Want kerstfeest vier je samen. Heeft u al gedoneerd? En natuurlijk geven we een bijdrage in onze kerstpot.

Met een beetje gevoel voor kerst bezoekt u natuurlijk ook een van onze kerstvieringen, waar u dan hoort van de herdertjes en de engeltjes en het kindje teer.
Het valt me op dat al die liedjes wel ontzéttend zoet en lief zijn. Perfect voor onze warme en gezellige sfeer. 

Maar als ik het verhaal in de Bijbel lees is het helemaal niet zo gezellig. De herders waren stoere, onverschrokken mannen. Ik kan me niet voorstellen dat het doetjes zijn als ze in de nacht op hun schapen moeten passen (ik zou het niet doen. Okee okee... zeg maar niets!)

Vervolgens kwamen de engelen. Een hemels leger En daar schrokken de herders van! Dat moet nogal wat indrukwekkends geweest zijn. Veel licht en herrie en geweld?! Ik kan me dus niet voorstellen dat ze zo 'zacht en wonderschoon zongen' Ik weet niet, maar over het algemeen is een leger niet zacht en wonderschoon. 

En natuurlijk Jozef en Maria, in het stalletje met het hooi en strooi en doeken en het kribje. Het was een ellendig onderkomen, waar de jonge moeder haar kind in moest bewaren; een voederbak voor dieren.
Al met al is het verhaal op een of andere manier nogal zoetsappig geworden. Hebben wij christenen in de loop van de eeuwen het misschien zelf in de hand gehad dat 'samen gezellig en warm' in plaats is gekomen van ons 'rauwe en koude' kerstverhaal. Het lijkt een contrast. In ieder geval pleit ik voor wat nieuwere, rauwe kerstliedjes met een duidelijke taal. Want onze kerstliedjes zijn traditioneel, maar daardoor ook onbegrijpelijk. Vervul het verlangen waarmee mijn hart uw komst verbeidt??? 

(Wil je trouwens horen wat dat rauwe kerstverhaal ons in deze sfeervolle tijd te zeggen heeft, kom gerust naar de kerstnacht in Korps Arnhem op 24 december om 22:00. Maar dat terzijde:) #sluikreclame

Natuurlijk hoop ik dat u een goed kerstfeest heeft, en een goed samenzijn met mensen die u lief zijn! 

Geloven vs. doen

Beste lezers,

Nog een aanvulling op mijn blog van vorige week; wie zijn wij? Wat doen wij? Wie denken de mensen dat we zijn. Ik keek op Uitzending gemist de aflevering Schepper en Co terug waarin commandant Hans van Vliet in de uitzending was. Daar moest ik twee keer terugkijken naar dit: 

Die meneer zei het echt!! Op zich was ik al verrast dat tussen alle opmerkingen 'als je helemaal helemaal aan de grond zit, kun je nog wel naar het Leger' en 'soep, zwervers en verslaafden' deze opmerking kwam waar iets christelijks in zat. Maar een kerk waar de mensen zeventig plus zijn??? 

Vorige week mocht ik mijn blog in praktijk brengen door een groep kinderen te vertellen over het Leger des Heils. Ze bezochten onze kledingwinkel en toen ik ze vroeg wat ze wisten over het Leger kwamen de bovenstaande opmerkingen ook voorbij. Maar toen ik ze vertelde dat we ook mensen over Jezus vertellen en graag willen dat ze hem gaan volgen, kwam de associatie met de kerk. We hadden het wat over het verschil tussen kerk en Leger. Ik legde uit dat een leger strijd, en dat wij dus ook strijden, omdat we een Leger heten. En dat 'heil' het goede voor de mensen betekent (ongeveer) Dus we strijden voor het goede voor de mens. En wij zien in dat goede Jezus. 
Dat klonk ze best logisch in de oren. 'Anders had je net zo goed de mensen-help.. groep..kerk' kunnen heten ofzo!

De kinderen snapten het principe van een leger, en strijden en strijdbaar zijn; en ze vonden het nog interessant ook! Zijn we dan toch te voorzichtig en terughoudend in onze Leger-principes? Bang? Bang om.. niet meer de goeie liefdadigheidsgroep te zijn? Bang om.. te veel op te vallen? Aangevallen te worden? Bang om onze goede positie in de samenleving kwijt te raken?

Hmm.. een bang leger... Goed materiaal voor de tegenstander!

'Ja, maar ik probeer wel te laten zien wat ik geloof' hoor ik dan. 'Doen wat we geloven' is immers de nieuwe leus van het Leger.  
Jaa, we zijn een doe-leger. We zijn wel te porren om hulp te verlenen, om ergens te helpen, te komen musiceren, zingen, noem maar op. Maar.. is het niet typisch dat 'doen' voor 'geloven' is komen te staan? Eerder hadden we nog de leus 'Wij geloven....' met een opmerking erachter. Maar het 'doen' heeft het 'geloven' vervangen in de leus. Ook op andere terreinen?

Wat is er gebeurd met geloofsverdieping, het verlangen om God in Bijbel beter te leren kennen, om persoonlijk geheiligd te zijn, en God zo te ervaren dat het ons raakt. Het zijn onze roots vanuit de verschillende kerkelijke stromingen (methodisten, piëtisten, quakers) die een beetje lijken te vervagen door het maatschappelijk werk. Zien we nog relevante manieren waarop we mensen kunnen prikkelen om te geloven?

Geloven we nog.... in wat we doen?

Identiteit?

Om maar met de deur in huis te vallen: wie ben je?

Meestal noemen we onze naam, ons beroep, ons gezin, onze woonplaats. Maar wat maakt jou jou? Hangen we onze identiteit op aan onze omgeving, of onze status? Hoe presenteren we ons?

Diezelfde vraag stel ik mij al een poosje als het gaat om het Leger des Heils. Hoe presenteren we onszelf? Wat vertellen we over ons?

Ik betrap mezelf er ook vaak op dat ik uitleg dat het Leger des Heils een 'kerk' is, en ik een soort 'voorganger'. En ik vraag me af wat andere mensen, niet christelijke mensen denken? 'Bwaaaah, Kerk? gaap. Saai!' Of 'ik snap er niks van, ze helpen toch gewoon andere mensen?'

En wat zijn heilssoldaten? 'leden van de kerk?'  En ohja, we roken en drinken niet en dragen een uniform. En vroeger hadden we altijd openlucht en straatzang. En gingen we met de Strijdkreet langs de cafe's' (Ik hoor dit echt!!)

Ik kan me voorstellen als mensen dat horen, dat ze wel heel raar over 'ons' moeten denken. Heilssoldaten; mensen die goed doen (positief) of freaks in rare pakjes die niet drinken en in de cafe's lopen te gillen???

Wie zijn wij als heilssoldaten? Durven we nog te vertellen dat onze belofte meer inhoud dan het verbod op alcohol en tabak? Wat is er gebeurd met bijvoorbeeld de belofte dat we al onze tijd, krachten en talenten inzetten voor uitbreiding van het Koninkrijk (lees: redding van mensen) Of christelijke principes handhaven in al mijn relaties, en niets toe te laten dat oneerlijk, onwaar of immoreel?

Of ons in te zetten in het korps, voor zover dat gaat, in getuigenis en 'worship'

Nogmaals; ik spreek ook mezelf aan. Voldoe ik hier ook nog aan? Zijn we nog gered om te redden? Of is het intern toch wel veiliger en willen we vooral elkaar maar bemoedigen en zegenen, en hopen dat er iemand is die zich hier thuisvoelt? 

Ben je gered? Ben je geworteld in de Geest? Is de bitterheid en jaloezie verdwenen?

Wie ben je?